της Ευγενίας Χανδρή
Αντιπροέδρου της Chandris Hotels
Κάθομαι στον τελευταίο όροφο στο γραφείο του παππού μου στο σπίτι στην Ερμούπολη, στην Σύρο. Η αποπνικτική ζέστη έχει «ψήσει» τα πλακάκια από τερακότα και τα φορτωμένα κιγκλιδώματα της βεράντας που απλώνεται από το παράθυρο του γραφείου και αντανακλούν τη θερμότητα.
Από κάτω ακούγονται φωνές από τα πολύ υπερκινητικά παιδιά που βουτάνε μέσα στη θάλασσα από την προβλήτα που βρίσκεται κάτω από την εντυπωσιακή εκκλησία του Αγίου Νικολάου των Πλουσίων. Ο ήλιος και η γοητεία της θάλασσας με προκαλούν να εξορμμήσω στην ταράτσα και να θαυμάσω την θέα προν την Τήνο και την Μύκονο ή να ατενίσω το βιομηχανικό όγκο του Νεώριου. Αλλά σήμερα, αντιστέκομαι.
Παραμένω καθηλωμένη στην σχετική μούχλα που αποπνέει το δωμάτιο, που μοιάζει να έχει γαντζωθεί πάνω του, αν και έχει ανακαινιστεί αρκετά συμπαθητικά από εμένα με χρώματα κρεμ και βαθυκόκκινα, με ένα μεγαλόπρεπο ξύλινο γραφείο, που θα άρεσε στον παππού, βιβλιοθήκη και ντουλάπες από μαόνι, έναν ελκυστικό καναπέ που σε εμπνέει να κάτσεις και ένα αποδοτικό τζάκι. Κανενός είδους ανακαίνιση δεν θα μπορούσε να αλλάξει αυτό το σπίτι. Οι φωτογραφίες του και οι αναμνήσεις που νιώθεις αποτελούν χρονομηχανή για ταξίδι στο παρελθόν.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην ελληνική Huffingtonpost
