«Η περιοχή χαρακτηρίζεται κατά κύριο λόγο από βραχώδεις απόκρημνους λόφους που καλύπτονται από φρύγανα (θυμάρι, ασπάλαθος, φασκόμηλο κλπ), ενώ η ακτογραμμή είναι βραχώδης και απόκρημνη περιλαμβάνοντας όμως και μία σειρά από παραλίες ιδιαίτερου φυσικού κάλους. Τις τελευταίες επτά δεκαετίες η περιοχή χαρακτηρίζεται από σημαντική μείωση ή εγκατάλειψη των βασικών οικονομικών παραδοσιακών δραστηριοτήτων της και λόγω του γεγονότος ότι το οδικό της δίκτυο εκτείνεται μόνο στις ορεινές περιοχές, χωρίς να δίνει οδική πρόσβαση στις παραλίες, έχει σε σημαντικό βαθμό αποφύγει τις ισχυρές πιέσεις άναρχης τουριστικής ανάπτυξης, που χαρακτηρίζει το υπόλοιπο νησί και τις Κυκλάδες.» – ΚΟΙΝΣΕΠ Απάνω Μεριά
Ένα ποίημα του κ. Αυγουστίνου Παλαιολόγου από το 1975 (11.12.1975) το οποίο δημοσίευσε ο κ. Φραγκιάς στη σελίδα Η ΠΑΛΙΑ ΣΥΡΟΣ-Old Photos from Syros Greece μας αποκαλύπτει μικρά μυστικά της Απάνω Μεριάς, από την καθημερινότητα των κατοίκων της.
Όπως γράφει, του είχε εξιστορήσει ο κ.Παλαιολόγος: «Έτσι έλεγαν το αλώνι που βρίσκεται σε ύψωμα απέναντι από την είσοδο του ξωκλησιού του Σαν Μιχάλη, στην Απάνω Μεριά. Ένα ντουβαράκι ξερολιθιά το συνέδεε με μια μικρή καλύβα.
Στο ντουβαράκι* αυτό (δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη) υπήρχε μια ακατέργαστη πλάκα με την εξής επιγραφή: “Ονομάσθη αλώνι Ανεβρούχας δια φιλαδελφικού τινός έργου, η κριθή θαυμασίως επολλαπλασιάσθη”
(Η λέξη ανεβρούχα δεν έχει καμία σχέση με την αναβροχιά. Όπως μου είχε πει ο συγχωρεμένος ο Αυγουστίνος Παλαιολόγος, ήταν μια παλιά χωριάτικη λέξη που χαρακτήριζε την καλοχρονιά.»
Ακολουθεί αυτούσιο (διατηρείται η αρχική γραφή του κ. Παλαιολόγου):
Σάν βρεθής στό Σάν Μιχαήλ
ρώτησε καί θά σού πούν
τό ωραίο παραμύθι
πού τό λένε καί γελούν.
Αλωνίζαν δύο αδέλφια.
Ήταν πιά στή μοιρασιά.
Τούτος ο σωρός, δικός σου.
Τάχομε μισά-μισά.
Λίγο από τό σωρό μου
δέν πειράζει κι’ άν λειφτεί
Ευχ’ αποκαταστημένος
Πρόκειται νά παντρευτή.
Άς τού ρίξω λίγο ακόμα
τώρα πού δέν είν’ εδώ
Έχει φαμελιά νά θρέψει.
Είμαι λέφτερος εγώ.
Καταλάβανε, στο τέλος.
Μοίρασαν πολλά φιλιά.
Ανεβρούχα τήν πληθώρα,
είπαν, τότε, τά παιδιά.
Έτσι η λέξη Ανεβρούχα
έμεινε παντοτινή,
της αδελφικής αγάπης
να θυμίζει τή σκηνή!
11/2/75
Αυγουστίνος Παλαιολόγος
*το ντουβαράκι δυστυχώς δεν διασώζεται
