Ο υπερρεαλιστής ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς Έκτωρ Κακναβάτος (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γιώργου Κοντογιώργη), γεννήθηκε στον Πειραιά το Σεπτέμβριο του 1920 όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Κακναβάτου ήταν το πατρικό της μητέρας του. Σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1943 εκδίδοντας την ποιητική συλλογή “Φούγκα”. Στα χρόνια που μεσολάβησαν έως το δεύτερο έργο του (“Διασπορά”, 1961) βίωσε την εμπειρία της εποχής: συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος του ΕΑΜ, φυλακίστηκε και εξορίστηκε στα χρόνια του Εμφυλίου.
Μετά την Απελευθέρωση, το 1947, εξορίστηκε στην Ικαρία και το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου μετάχθηκε στη Μακρόνησο. Απολύθηκε το 1949, με την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού. Τα πολιτικά του φρονήματα του έφραξαν τον δρόμο προς το Δημόσιο κι έτσι αναγκάστηκε να δουλέψει στην ιδιωτική εκπαίδευση. Από το 1958 έως το 1962 εργάζεται στη Σύρο όπου φτιάχνει δικό του φροντιστήριο (Φροντιστήριο Κοντογιώργη)*. Το 1961, μετά από δέκα χρόνια σιωπής, επανεμφανίζεται στα γράμματα με την ποιητική συλλογή “Διασπορά”. Από τότε η παρουσία του στα ποιητικά πράγματα υπήρξε συνεχής. Σε φροντιστήρια υποψηφίων για τα ΑΕΙ δίδαξε επίσης στην Αθήνα τη δεκαετία από το 1963 έως το 1973. Το 1973 διδάσκει στη Σχολή Μωραΐτη. Το 1979 διορίζεται για πρώτη φορά στο Δημόσιο, από το οποίο ήταν αποκλεισμένος λόγω πολιτικών φρονημάτων. Συνταξιοδοτήθηκε το 1986. Διδάσκεται σε πανεπιστήμια της Αμερικής και ποιήματα του έχουν μεταφραστεί στα ιταλικά σε συλλογικό έργο αφιερωμένο σε έλληνες ποιητές. Παράλληλα διδάσκεται εδώ και χρόνια στους μαθητές της Γ’ Λυκείου (Γενικού & Εσπερινού), το βιβλίο “Τα μαχαίρια της Κίρκης (1981)” στο μάθημα της ελληνικής γλώσσας, στο κεφάλαιο για τον υπερρεαλισμό.
Τα ποιήματα του Έκτορα Κακναβάτου συνδυάζουν με ιδιοφυή τρόπο τον υπερρεαλισμό με την πολιτική ποίηση, με έντονες επιρροές από τα μαθηματικά και τις θεωρίες του χάους. Το ποιητικό έργο του υπήρξε συνεχές και αμετακίνητο στις προθέσεις του. Εξέδωσε τις συλλογές: “Φούγκα” (1943), “Διασπορά” (1961), “Η κλίμακα του λίθου” (1977), “Τετραψήφιο” (1971), “Τετραψήφιο με την έβδομη χορδή” (1972), “Διήγηση” (1974), “Οδός Λαιστρυγόνων” (1978), “Τα μαχαίρια της Κίρκης” (1981), “Ανάστιξη του θρύλου για τα νεφρά της πολιτείας” (1981), “In Perpetuum” (1983) “Κιβώτιο ταχυτήτων” (1987), οι οποίες συγκεντρώθηκαν σε δύο τόμους, το 1990, από τις εκδόσεις ‘Αγρα (“Ποιήματα 1943-1974” και “Ποιήματα 1978-1987”), και επανεκδόθηκαν σε ενιαίο τόμο τον Ιούλιο του 2010, “Οιακισμοί του Μενεσθέα Καστελάνου του Μυστρός” (1995), “Χαοτικά Ι” (1997), “Ακαρεί” (2001), “Υψικαμινίζουσες νεοπλασίες” (2001) και “Στα πρόσω ιαχής” (2005), και τον τόμο δοκιμίων “Βραχέα και μακρά: Για την ποίηση: γλώσσα και λόγος” (2005).
Έφυγε από τη ζωή “πλήρης ημερών” στις 8 Νοεμβρίου του 2010, σε ηλικία 90 ετών.
Με την αναγγελία του θανάτου του η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού εξέδωσε αυτή την ανακοίνωση:
“Η ποίηση έγινε ο δίαυλος μέσα από τον οποίο εξέφραζε τη σκέψη, τα συναισθήματα και τις αντιλήψεις του, έγινε ο τρόπος με τον οποίο επέλεξε να αποτυπώσει το πνευματικό του μανιφέστο. Ο θάνατος του ποιητή Έκτορα Κακναβάτου αποτελεί για την ελληνική ποίηση απώλεια μεγέθους ανάλογου του πνευματικού αναστήματος του εκλιπόντος”.
Με πληροφορίες από biblionet.gr
