Αυτήν την Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017 στις 19.30, συνεχίζουμε το αφιέρωμα στον μεγάλο Ιάπωνα σκηνοθέτη Kenji Mizoguchi, με την προβολή μιας από τις ωραιότερες ταινίες όλων των εποχών: «Ουγκέτσου Μονογκατάρι».
Οι προβολές της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Αιγαίου πραγματοποιούνται στο Κτίριο Κορνηλάκη (απέναντι από το Κλειστό Γυμναστήριο Ερμούπολης).
Σας περιμένουμε!
Από τη Βιβλιοθήκη
Αλίκη Τσουκαλά
Ουγκέτσου Μονογκατάρι (Ugetsu Monogatari) | Ώρα 19.30
Σινεφίλ 1953 | Α/Μ | Διάρκεια: 96′
Ιαπωνική ταινία, σκηνοθεσία Κένζι Μιζογκούτσι με τους: Ματσίκο Κίο, Μασαγιούκι Μόρι
Στην Ιαπωνία, τον 16ο αιώνα δύο χωριάτες, μαζί με τις γυναίκες τους, εγκαταλείπουν το χωριό τους για τη μεγάλη πόλη, στη διάρκεια ενός μεγάλου εμφύλιου πολέμου, σ’ αναζήτηση δόξας και πλούτου. Οι στρατιώτες θα σκοτώσουν τη γυναίκα του ενός και θα βιάσουν την άλλη (που θα γίνει πόρνη), ενώ οι δύο άντρες θα έρθουν αντιμέτωποι μ’ έναν σκληρό κι άκαρδο κόσμο. Εικαστικό και λυρικό αριστούργημα, θεωρείται, δίκαια, μια από τις 10 ωραιότερες ταινίες όλων των εποχών.
Σε επανέκδοση το αριστούργημα του Μιζογκούτσι, το οποίο συγκαταλέγεται στις 12 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του σινεμά. Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και Αργυρός Λέων Φεστιβάλ Βενετίας. [Πηγή: athinorama.gr]
[…] Πρόκειται για ένα ποιητικό εγχειρίδιο, ταοϊκού στοχασμού, που αναιρεί την δεδομένη κατηγοριοποίηση των κινηματογραφικών ειδών μέσω μιας αιθέριας όσμωσης. «Ουγκέτσου Μονογκατάρι» στα Ιαπωνικά σημαίνει, το χλωμό πρόσωπο της σελήνης μετά τη βροχή. Είναι μια ιστορία του φανταστικού, βουτηγμένη στην πιο αμείλικτη πραγματικότητα, σκιαγραφώντας άριστα τα πάθη, τα όνειρα και τη μοίρα των ανθρώπων. Η ιστορία είναι βασισμένη σε έναν λαϊκό μύθο και εκτυλίσσεται στα ταραγμένα χρόνια των εμφυλίων πολέμων Όνιν, στα μέσα του 15ου αιώνα και τις επιπτώσεις τους στους ανθρώπους επικεντρώνοντας στη ζωή δύο ζευγαριών […]
[…] Ο Mizoguchi πετυχαίνει μια εκπληκτική και απόλυτη ισορροπία στην κίνηση μεταξύ ρεαλιστικού και απόκοσμου, καθοδηγώντας τη σκηνοθεσία μεταξύ μιας νηφάλιας, σχεδόν ντοκιμαντερίστικης και αποστασιοποιημένης οπτικής και μερικών λυρικών και προσεκτικά χορογραφημένων σκηνικών, όπως η σκηνή στη Λίμνη Μπίουα, όπου τα δυο ζευγάρια συναντάνε ένα πλοίο φάντασμα στην ομίχλη. Το περίφημο «ανυπέρβλητο» κάδρο του Mizoguchi είναι μοναδικό και αυτοφυές. Είναι ίσως ο μοναδικός σκηνοθέτης στον κόσμο που τολμά να χρησιμοποιεί συστηματικά αντικριστά πανοραμίκ πλάνα 180 μοιρών και μάλιστα χωρίς στιγμή να φαντάζει, απλώς, ως μία προσπάθεια εντυπωσιασμού του θεατή, όπως ίσως να φαινόταν σε κάποιον άλλο σκηνοθέτη. Η κίνηση της κάμερας είναι απλή, φυσική, δίνοντας μεγάλη σημασία στο ντεκόρ αλλά και στη θέση που καταλαμβάνουν σε αυτό οι ηθοποιοί. […]
[…] Ένας πραγματικός μετρ της τέχνης του φοντί ανσενέ και του dissolve που τα αξιοποιεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η οπτική βάση έχει πάντα ένα ακουστικό συμπλήρωμα που λειτουργεί με μια πλήρη εκφραστική αυτονομία. Η μουσική και οι ήχοι στην ταινία είναι μια αλυσίδα σημάτων παίζοντας έναν τυπικό ρόλο που προσδίδει την αντιρρεαλιστική αοριστία του μύθου. Έτσι η εικόνα μοιάζει να κολυμπάει μέσα στην ακουστική ατμόσφαιρα και ο ήχος να ακουμπάει την εικόνα και να την εξαϋλώνει. Την ώρα της πρώτης μεγαλειώδους αποκάλυψης, λοιπόν, και μόνο η κίνηση της κάμερας του είναι παντελώς αταίριαστη με την λογική ενός δυτικού θρίλερ. Όσο για την δεύτερη ανατροπή πάνω στην διάκριση υπαρκτού – μη υπαρκτού, αυτή απλούστατα αποκαθιστά την αέναη φυσική τάξη των πραγμάτων κατά τον Mizoguchi και χαρίζει στο «Ουγκέτσου Μονογκατάρι» ένα φινάλε στο οποίο υποκλινόμαστε με δέος. Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, «Αργυρός Λέοντας» στη Βενετία, σίγουρα μια από τις 10 καλύτερες ταινίες και το εξέχον έργο του Ιαπωνικού κινηματογράφου. [Πηγή:http://the100bestmovies.blogspot.gr]
