Η Μυστική Σύρος – Μέρος Β’

ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΒΟΡΕΙΟΣ ΜΥΘΟΣ ΕΠΕΖΗΣΕ ΣΤΗ ΣΥΡΟ;

Από την αρχαιότητα ακόμη, οι άνθρωποι προσπαθούσαν να δώσουν υπόσταση στα πιο μυστικά τους όνειρα, αναζητώντας τόπους μακαριότητας κι ολοκληρωτικής ομορφιάς. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έπλευσαν στις θάλασσες της Ουτοπίας, προσπαθώντας να ανακαλύψουν τόπους όπου οι διακαέστεροι πόθοι τους θα ήταν καθημερινή πραγματικότητα. Οι αρχαίοι Έλληνες βέβαια, ως πρωτοπόροι, δε θα μπορούσαν να υστερήσουν σ’ αυτόν τον τομέα. Έτσι, ο Πλάτωνας στον Κριτία περιέγραψε την Ατλαντίδα, ο Εκαταίος την Κιμμερίδα Πόλη στο σύγγραμμά του “Περί των Υπερβορείων”, ο Θεόπομπος “τη Μεροπίδα Γη”, ο Ιάμβλιχος “την Πολιτεία των νήσων του ‘Ηλιου”, ο Μεσσήνιος Ευήμερος “τη νήσο Παγχαία”…

Εκτός από την Ατλαντίδα, που εξακολουθεί ως τις μέρες μας να κατέχει τη μεγαλύτερη φήμη κι έχει κάνει εκατοντάδες ερευνητές να ζουν με την ελπίδα της ανακάλυψης της ακριβούς τοποθεσίας της και δεκάδες συγγραφείς να καταναλώσουν τόνους μελάνι, ο δεύτερος σε λαμπρότητα και φήμη τόπος είναι δικαιωματικά η Υπερβορεία.

Αναφορές γι’ αυτή τη μυθική πολιτεία συναντά κανείς στον Ηρόδοτο, τον Πίνδαρο, τον Πλούταρχο, τον Απολλώνιο το Ρόδιο και το Στράβωνα, Σύμφωνα με τις αναφορές τους, η Υπερβορεία βρίσκονταν «πέρα από τον άνεμο του βορρά». Στη χώρα αυτή η γη έδινε δυο σοδειές το χρόνο και οι κάτοικοι της ζούσαν στην ύπαιθρο μέσα σε αγρούς και ιερά δάση. Η μακροζωία τους ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Φημολογείται πως, όταν οι γέροντες είχαν απολαύσει αρκετά τη ζωή τους, έπεφταν στη θάλασσα από την άκρη ενός ψηλού απόκρημνου βράχου μ’ ένα στεφάνι λουλουδιών στο κεφάλι, για να συναντήσουν το θάνατο μέσα στα κύματα. Μερικές από τις παράξενες ιδιότητες που αποδίδονται στους Υπερβόρειους ήταν η γνώση της μαγείας, η ικανότητα να βρίσκουν θησαυρούς όπου κι αν ήταν θαμμένοι και να μετακινούνται στον ουρανό. Ο θρύλος αναφέρει ότι ο Υπερβόρειος Ωλήν ήρθε από την πατρίδα του στην Ελλάδα, πετώντας καβάλα σε ένα χρυσό βέλος. Ίδρυσε το μαντείο των Δελφών και επινόησε τη χρήση του εξάμετρου στους χρησμούς. Αλλά τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με τη Σύρο;

Ο μύθος της Υπερβόρειας φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σημασία για τις Κυκλάδες και ειδικότερα για τη Σύρο. Όπως είδαμε, ο θρύλος θέλει τη μητέρα του Απόλλωνα, Λητώ, να κατάγεται από την Υπερβορεία και να έρχεται στη Δήλο για να γεννήσει τα θεϊκά παιδιά της. Μια από τις συνήθειες των Υπερβορείων, που θέλει τους γέροντες να πέφτουν από έναν ψηλό απόκρημνο βράχο στη θάλασσα, είχε επιβιώσει ελαφρώς παραλλαγμένη, σα θεσμός, ακόμη και στους ιστορικούς χρόνους στη Σύρο. Δίπλα στο χωριό Αδιατα, στα νότια του νησιού, βρίσκεται το βουνό Γερούσι. Το βουνό αυτό, χρωστάει το όνομά του σε μια ιδιόμορφη συνήθεια των Συριανών, οι οποίοι, όταν γερνούσαν, έπεφταν από τα απόκρημνα βράχια του, για να συναντήσουν το θάνατο. Η αναφορά αυτή στο Γερούσι επιβεβαιώνεται και από τον Abbe Della Rocca, έναν από τους εγκυρότερους μελετητές της ιστορίας της Σύρου.

ΠΕΤΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, ΜΟΝΟΛΙΘΟΙ ΚΑΙ ΞΕΡΟΛΙΘΙΕΣ

Στα βόρεια του νησιού υπάρχουν δυο γιγάντιοι ογκόλιθοι, που ο καθένας τους ζυγίζει εκατοντάδες τόνους. Ο ένας έχει σκούρο χρώμα, ενώ ο άλλος είναι ανοιχτόχρωμος, με κυλινδρικό σχήμα. Οι ντόπιοι τους αποκαλούν Αερόλιθους κι ο θρύλος λέει ότι έπεσαν από τον ουρανό. Βλέποντάς τους από μακριά, στο ερημικό τοπίο της βόρειας Σύρου, διαπιστώνεις αμέσως πως οι «βράχοι» αυτοί είναι εντελώς διαφορετικοί από το γύρω τους περιβάλλον. Στέκουν επιβλητικοί και μοιάζει σαν κάποιος να τους ακούμπησε εκεί. Ο σκουρόχρωμος Αερόλιθος είναι σχεδόν λείος και πολύ σκληρός, αφού, ακόμη κι αν προσπαθήσεις, είναι σχεδόν αδύνατο να αφαιρέσεις κάποιο έστω και μικρό κομμάτι του. Έχει περίμετρο περίπου 30 μέτρα και το τμήμα που βρίσκεται πάνω από την επιφάνεια του εδάφους έχει 15 μέτρα ύψος.

Θα ήταν δυνατό να ισχυριστεί κάποιος ότι οι Αερόλιθοι είναι τεράστιοι βράχοι που εκτοξεύτηκαν κατά τη διάρκεια της έκρηξης του ηφαιστείου της Σαντορίνης. Η έλλειψη όμως, οποιουδήποτε στοιχείου που να παραπέμπει σε ηφαιστειακή δραστηριότητα, μας κάνει να απορρίψουμε αυτό το ενδεχόμενο. Παρομοίως, η πιθανότητα να έπεσαν οι Αερόλιθοι από τον ουρανό, όπως θέλει ο θρύλος, γεννά πολλά παράξενα ερωτηματικά. Η πτώση ενός μετεωρίτη τέτοιου μεγέθους στο έδαφος της Σύρου, θα δημιουργούσε κρατήρα τόσο μεγάλο, που αναμφίβολα θα βούλιαζε μέσα του ολόκληρο το νησί. Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα, ας ξαναγυρίσουμε λίγο στο μύθο που θέλει τη Δήλο, μέχρι να γεννηθεί ο Απόλλωνας – Ήλιος στα εδάφη της, να ονομάζεται Αστερία και να είναι «άστρο που πήδησε από τον ουρανό».

Συνδυάζοντας το θρύλο των Αερόλιθων με το μύθο της Αστερίας, ο αμερόληπτος ερευνητής μπορεί να οδηγηθεί σε ενδιαφέρουσες υποθέσεις. Αν οι Αερόλιθοι – λόγω του όγκου τους – όντως έπεσαν από τον ουρανό, θα έπρεπε να είχαν δημιουργήσει κρατήρα μεγάλου μεγέθους, στον οποίο θα βυθίζονταν ολόκληρη η Σύρος – αν όχι ολόκληρες οι Κυκλάδες. Έτσι λοιπόν, αν το νησί Δήλος ήταν μετεωρίτης, ο κρατήρας που θα δημιουργούσε με την πτώση του, θα είχε ίσως το μέγεθος ολόκληρου του Αιγαίου. Έχοντας υπόψη αυτές τις παρατηρήσεις, θα μπορούσαμε να δούμε με νέα μάτια όλα όσα σχετίζονται με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα και με τον καταποντισμό της Αιγηίδος. Η πτώση της Δήλου από τον ουρανό, θα μπορούσε να φωτίσει άπλετα αυτές τις δυο «μυθολογικές» αναφορές. Ένας μετεωρίτης αυτού του μεγέθους θα ήταν ικανός να επιφέρει ραγδαίες αλλαγές όχι μόνο στην περιοχή στην οποία θα έπεφτε, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τη σφοδρότητα και το μέγεθος των παλιρροϊκών κυμάτων που θα προκαλούσε μια τέτοια στιγμιαία εδαφολογική αλλαγή. Αν κρίνουμε μάλιστα από τις επιπτώσεις που είχε η έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης στην ευρύτερη περιοχή, μπορούμε να φανταστούμε ότι οι μεταβολές που θα συντελούνταν στην περίπτωση της πτώσης ενός τόσο μεγάλου μετεωρίτη, θα ήταν πολλαπλάσιες και ικανές να δημιουργήσουν προβλήματα σε ολόκληρη τη Γη. Οι πλημμύρες που θα προκαλούνταν, θα επέφεραν κοσμογονικές αλλαγές και εδαφικές μεταβολές σε ευρεία κλίμακα. Επιπλέον, θα μπορούσε να εξηγήσει τη μετατόπιση του άξονα της Γης και την αντιστροφή των πόλων, θέματα για τα οποία πολλά εικάζονται…

Οι ξερολιθιές είναι λίθινα κτίσματα που υποτίθεται ότι απλά καθορίζουν τα όρια των χωραφιών. Στις Κυκλάδες αφθονούν, ενώ απαντώνται σε πολύ μικρότερους αριθμούς και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Οι ξερολιθιές παρουσιάζουν το εξής περίεργο: Παρόλο που είναι αρχαιότατες και δε χρησιμοποιείται για την κατασκευή τους κανενός είδους συνδετικό υλικό ανάμεσα στις πέτρες, είναι αξιοσημείωτο το ότι είναι σχεδόν αδύνατο να γκρεμιστούν, εκτός κι αν καταβληθεί σκόπιμα ανθρώπινη προσπάθεια.

Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά τον τρόπο με τον οποίο διακλαδώνονται οι ξερολιθιές των Κυκλάδων, και ιδιαίτερα της Σύρου, είναι πολύ πιθανό να σταματήσουμε να τις θεωρούμε απλά πρωτόγονα σύνορα χωραφιών. Κι αυτό γιατί, συνήθως, υπάρχουν διαδοχικές ξερολιθιές μέσα στο ίδιο χωράφι, σε μικρή απόσταση μεταξύ τους και συχνά δίνουν την εντύπωση πως συγκρατούν τις πλαγιές των βουνών. Οι ξερολιθιές είναι πανταχού παρούσες, ακόμη και σε σημεία που θεωρείται αδύνατον κάποιος να καθόρισε μ’ αυτές τα όρια της ιδιοκτησίας του. Υπάρχουν ακόμη και σε γκρεμούς! Αν τις κοιτάξουμε από ψηλά, είναι σα να βλέπουμε έναν περίτεχνο ιστό αράχνης. Μα το πιο περίεργο μ’ αυτές είναι ότι ξεκινούν πάντοτε περικλείοντας ένα μεγάλο μονόλιθο και μετά διακλαδίζονται.

Ίσως κάποιος, προσπαθώντας να εξηγήσει αυτό το παράξενο γεγονός, να πει πως κανείς δε θα ήθελε να έχει έναν μεγάλο βράχο μέσα στο κτήμα του και γι’ αυτό τον άφησε έξω από τη γη του, χτίζοντας την ξερολιθιά. Τι είναι όμως αυτό που έκανε πέντε, έξι ή συχνά περισσότερους γείτονες να αφήσουν τους μονόλιθους αυτούς έξω από τα κτήματά τους χτίζοντας ξερολιθιές, αντί να τους συμπεριλάβουν στη γη τους, κερδίζοντας αρκετό – έστω και υποχρεωτικά ανεκμετάλλευτο – έδαφος και γλιτώνοντας τον κόπο του χτισίματος της ξερολιθιάς, αφού με αυτό τον τρόπο, το κτήμα τους θα είχε ως σύνορο την ξερολιθιά του γείτονα; Ποιος να είναι άραγε ο δαιδαλώδης μυστικός χάρτης που φτιάχνουν οι ξερολιθιές και ποιο σκοπό εξυπηρετεί;

ΤΟΠΟΙ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΕΣ ΛΕΪ

Όταν το 1921 ο ‘Αλφρεντ Γουότκινς μελετώντας το χάρτη της ιδιαίτερης πατρίδας του, της περιοχής Μπλήγουρντι στο Χέρφρνταϊρ της Αγγλίας, ανακάλυπτε πως υπάρχουν νοητές ευθείες γραμμές που συνδέουν μεταξύ τους τόπους με κάποια ιδιαίτερη δύναμη (όπως ναούς, νεκροταφεία, παράξενες τοποθεσίες, κλπ), δε μπορούσε να φανταστεί ούτε τη σπουδαιότητα της παρατήρησής του ούτε τον πονοκέφαλο που θα κληροδοτούσε στους μεταγενέστερους ερευνητές. Οι νοητές αυτές ευθείες ονομάστηκαν «Λέι», που στα σαξονικά σημαίνει εκχερσωμένες λωρίδες γης.

Η παρατήρηση του ‘Αλφρεντ Γουότκινς γρήγορα ξεχάστηκε, ώσπου, το 1936, η Ντάιον Φόρτσουν ανέφερε αυτές τις «γραμμές δύναμης» στο μυθιστόρημά της Ο τραγοπόδαρος Θεός. Από τότε, θεωρείται αδιανόητο να γίνει κάποια σοβαρή έρευνα ή μελέτη πάνω σε παράδοξα θέματα ή ανεξήγητα συμβάντα, χωρίς να ληφθεί υπόψη η πιθανότητα ανεύρεσης τέτοιων γραμμών, που για τους περισσότερους ερευνητές σηματοδοτούν ένα μυστικό χάρτη, μιας Ιερής Γεωγραφίας…

Η σημαντικότερη νοητή γραμμή δύναμης, που διασχίζει διαγώνια το έδαφος της Σύρου, από βορειοανατολικά προς νοτιοδυτικά, φαίνεται να είναι η εξής: Ξεκινά από την ορθόδοξη εκκλησία της Αναστάσεως στο Δήλι, περνάει δίπλα από το ναό του Αγίου Γεωργίου στην Άνω Σύρο (που είναι η μητρόπολη των Καθολικών) και κατόπιν από την ορθόδοξη εκκλησία των Ταξιαρχών στην ομώνυμη συνοικία, στης οποίας το προαύλιο παραδόξως υπάρχει νεκροταφείο των καθολικών. Υστερα, η νοητή γραμμή διασχίζει το νεκροταφείο των Ξένων Πεσόντων στη Σύρο κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, περνάει από τον ορθόδοξο ναό του Αγίου Γεωργίου στη Νεάπολη, στο προαύλιο του οποίου βρίσκεται το νεκροταφείο των Ορθοδόξων. Συνεχίζει μέσα από το χωριό Πισκοπειό και την περιοχή Χάλαρα (του Πισκοπειού). Αυτό ακριβώς το σημείο, φαίνεται στο χάρτη να είναι το κέντρο του νησιού. Πέρα από αυτό, τα Χάλαρα (στο Πισκοπειό) ήταν πλούσιος σε ευρήματα προϊστορικός οικισμός, ενώ το Πισκοπειό ή Επισκοπείο είχαν παλαιότερα επιλέξει οι επίσκοποι της Σύρου ως τόπο διαμονής τους. Η γραμμή συνεχίζει περνώντας από το καθολικό εξωκλήσι της Αγίας Πακού στο Γαλησσά, δίπλα στο οποίο έχει ανακαλυφθεί πρωτοκυκλαδικός οικισμός (ίσως η σημαντικότερη αρχαιολογική τοποθεσία μετά τη Χαλανδριανή) και καταλήγει στο εκκλησάκι του Αγίου Στέφανου, χτισμένο μέσα σε μια σπηλιά φάρδους πενήντα περίπου μέτρων, ακριβώς πάνω από τη θάλασσα.

Αν σε κάποιο χάρτη της Ελλάδας σχεδιάσουμε νοητές γραμμές συνδέοντας μεταξύ τους ιερούς τόπους, παρατηρούμε ότι πολλές από αυτές ης γραμμές διασχίζουν το έδαφος της Σύρου. Έτσι, συνοπτικά, μπορούμε να αναφέρουμε (ωθώντας τον αναγνώστη σε περαιτέρω προσωπική έρευνα) ότι το έδαφος του νησιού διασχίζουν οι νοητές γραμμές που συνδέουν την Πάρο με την Πέλλα, τη Δήλο με την Ολυμπία, την Πάρο με τη Θέρμη Θεσσαλονίκης και τη Δήλο με την ‘Ηλιδα. Διατρέχεται επίσης από νοητές περιφέρειες κύκλων που συνδέουν τη Δήλο με τη Θέρμη, τη Δήλο με τους Δελφούς, τη Δήλο με την Ιωλκό. Έχει επίσης ενδιαφέρον η παρατήρηση ότι η απόσταση Δελφών – Θέρμης είναι η ίση με την απόσταση Δελφών – Σύρου.

Αναζητώντας τόπους δύναμης στη Σύρο, αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούμε στα Χάλαρα. Τα Χάλαρα είναι πολύ συνηθισμένο όνομα στο χάρτη των τοπωνυμίων της Σύρου. Υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις τοποθεσίες με το όνομα αυτό. Τα Χάλαρα που βρίσκονται βόρεια, σε απόσταση 600-700 μέτρων από την πηγή Σύριγγα, είναι ένας εξαιρετικά μαγευτικός και παράξενος τόπος, που μοιάζει να κρύβει μια μυστηριακή δύναμη. Πρόκειται για μια πλαγιά του βουνού, σχισμένη σε αμέτρητες φέτες. Θα μπορούσαμε να υποθέσει πως αυτές οι σχισμές έχουν δημιουργηθεί από κάποιον σεισμό ή από μετακίνηση του εδάφους. Αλλά η διαφορά της αίσθησης όταν μπαίνουμε στις σχισμές και η χαοτική διαφοροποίηση του φυσικού περιβάλλοντος μέσα σ αυτές, μας αφήνουν με την εντύπωση πως ο τόπος αυτός δε δημιουργήθηκε από φυσικά αίτια: Είναι φτιαγμένος από το υλικό που φτιάχνονται οι μύθοι…

Ακόμη κι όταν βρισκόμαστε κοντά σε αυτή την περιοχή ή κοιτάζουμε από την κορυφή του βουνού – περίπου 30 με 40 μέτρα πιο ψηλά – δε μπορούμε να αντιληφθούμε την ύπαρξη του τόπου. Αν και οι περισσότερες σχισμές έχουν φάρδος πάνω από δυο μέτρα, η κίνηση μέσα τους γίνεται με δυσκολία. Ενώ είναι δυνατό να προχωρήσουμε σκαρφαλώνοντας και κατεβαίνοντας από τη μια σχισμή στην άλλη, δύσκολα μπορούμε να βρούμε από ποιο σημείο θα καταφέρουμε να βγούμε μέσα από αυτόν το φυσικό λαβύρινθο. Το ύψος των βράχων που δημιουργούν τις σχισμές αρχίζει από 3-4 μέτρα και φτάνει τα πολύ περισσότερα.

Μπαίνουμε σ’ αυτόν τον ιδιόμορφο τόπο πάντοτε από το ίδιο σημείο: μια τρύπα σε έναν ανοιχτόχρωμο βράχο, που την περνάμε έρποντας. Μόλις αντικρίσουμε το εσωτερικό, ακολουθεί ένα παράξενο σοκ. Είναι σα να εγκαταλείπουμε ολόκληρο το γνωστό κόσμο και να επιχειρούμε μια απόπειρα εξερεύνησης σε ένα νέο κόσμο… Μπαίνοντας στο λαβύρινθο των σχισμών, με την τρύπα της εισόδου μόλις ένα-δυο μέτρα πίσω μας, το πρώτο πράγμα που ανακαλύπτουμε είναι πως έχουμε κυριευτεί από μια παράξενη αίσθηση: Νιώθουμε την παρουσία μιας αρχέγονης δύναμης. Ωστόσο, συνειδητοποιούμε αστραπιαία ότι δεν υπάρχει καμιά απολύτως ένδειξη ζωής μέσα σ’ αυτές τις σχισμές! Δεν υπάρχουν ούτε έντομα ούτε ζωύφια ούτε ερπετά ή μικρά ζώα ούτε πουλιά στον ουρανό (αν και η ευρύτερη περιοχή είναι γνωστός τόπος κυνηγιού…). Η βλάστηση περιορίζεται σε μερικές κίτρινες λειχήνες πάνω στους βράχους. Μολονότι η υγρασία είναι υπερβολική και οι βράχοι βρεγμένοι, δεν υπάρχουν αγριόχορτα ή άλλα ίχνη φυτών. Λόγω της ιδιομορφίας του τοπίου οι ακτίνες του ήλιου δεν αγγίζουν το έδαφος παρά μονάχα μερικά λεπτά κατά τη διάρκεια του μεσημεριού, παρόλο που ανάμεσα στις σχισμές είναι φωτεινά. Προχωρώντας, αντικρίζουμε πάρα πολλούς βράχους των οποίων οι κορυφές είναι τέλειες φυσικές πυραμίδες, ενώ οι σχισμές είναι διάσπαρτες από τρύπες και λαγούμια απροσδιόριστου βάθους και κατεύθυνσης.

Αν κάνουμε τον κόπο να κοιτάξουμε το ρολόι, αντιλαμβανόμαστε ότι ο χρόνος κυλά διαφορετικά εκεί μέσα… Συχνά, για να προχωρήσουμε 500-700 μέτρα μέσα στις σχισμές, ανακαλύπτουμε έκπληκτοι ότι σύμφωνα με το ρολόι μας έχουν περάσει σχεδόν δυο ώρες. Κι αυτό δε συμβαίνει λόγω της δυσκολίας στο βάδισμα… Πέρα από τα αισθήματα δέους που μας κατακλύζουν, μας πλημμυρίζει μια απέραντη δύναμη. Ξαφνικά, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει ίχνος κούρασης στο κορμί μας, ενώ ταυτόχρονα κανένα από τα προβλήματά μας δε μας ακολούθησε μέσα στις σχισμές… Νιώθουμε για λίγο πως ταξιδεύουμε σ έναν άλλο χώρο και σ’ έναν άλλο χρόνο, μα τελικά ανακαλύπτουμε πως δε βρισκόμαστε αλλού… μα «πουθενά»…

Ο προσεκτικός αναγνώστης σίγουρα θα διαπίστωσε από την παραπάνω περιγραφή ότι τα Χάλαρα έχουν όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν ένα «νεραϊδότοπο». Η περιοχή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «άορνος πέτρα» σύμφωνα με τον ορισμό που έδιναν οι αρχαίοι σοφοί σε περιοχές με ιδιαίτερη δύναμη, λόγω του ότι τα πουλιά αποφεύγουν να πετούν πάνω από τα εδάφη τους. Η συμπεριφορά αυτή των πουλιών σχετίζεται με το φυσικό ένστικτο του προσανατολισμού, το οποίο χάνεται σε περιοχές με έντονη φυσική μαγνητική δραστηριότητα.

Έχει ενδιαφέρον να γίνουν και μερικές επιπλέον επισημάνσεις, οι οποίες μπορεί να βοηθήσουν όποιο θέλει να ερευνήσει περισσότερο, να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Η ευρύτερη περιοχή γύρω από τα Χάλαρα ονομάζεται Στροβίλια, κάτι που υποψιαζόμαστε ότι παραπέμπει σε στροβιλισμούς και διαταραχές που προέρχονται από την ύπαρξη γεωμαγνητικών ρευμάτων. Σύμφωνα με την Πυθαγόρεια Αριθμοσοφία, ο λεξάριθμος της λέξης ΧΑΛΑΡΑ είναι 733, όσο και λεξάριθμοι των φράσεων ΓΑΙΑ ΣΥΡΙΗ και ΑΓΙΑ ΣΥΡΙΗ…

Διαβάστε:
Η Μυστική Σύρος – Μέρος Α’
Η Μυστική Σύρος – Μέρος Γ’