“Γυμναστηρίου οὐδέ ἴχνος ὑπάρχει” έγραφε ο ανταποκριτής της εφημερίδας το 1929

Ἡ Σῦρος εἶνε ἀληθές ὅτι ἀπό πολλῶν ἀπόψεων ὑπερέχει πολλῶν ἐπαρχιῶν καί λόγῳ τῆς σχετικῆς ἀρχαιότητος τοῦ πολιτισμοῦ της και λόγῳ τῆς ψυχοσυνθέσεως τῶν κατοίκων της, ἀρεσκομένων διά πᾶν καλόν. Ἐκείνο ὅμως, εἰς τό ὁποῖον ὑστέρει καί ὑστερεῖ, εἶνε ὁ ἀθλητισμός καί γενικῶς αἰ σωματικαί ἀσκήσεις. Τοῦτο ἄν ἄλλοτε δέν ἤτο τόσον ὀφθαλμοφανές καί ἐκ τῆς ὑπάρξεως Γυμναστηρίου, καταργηθέντος πρό δεκαετίας καί ἐκ τῆς ὑστερήσεως τῆς λοιπῆς Ἑλλάδος εἰς παγκόσμιον ἀθλητικήν κίνησιν, ἤδη καθίσταται καταφανέστατον πρό τοῦ ὀργασμοῦ ὁ ὁποῖος παρατηρεῖται είς τάς λοιπάς πόλεις τῆς Ἑλλάδος καί πρό τῆς μεγίστης ἀνάγκης τῆς σωματικῆς ἀναγεννήσεως τῶν Συριανοπαίδων. Εἶνε ἀληθῶς θλιβερόν νά ἐνθυμηθῇ τις ὅτι ἡ Σῦρος καταλαμβάνει τήν πρώτην βαθμίδα εἰς τήν κλίμακα τῶν πόλεων τῶν κατασπαρασσομένων ὑπό τῆς φυματιώσεως, ὅτι τό κλίμα της κάθε ἄλλο παρά ὑγιεινόν δύναται νά θεωρηθῇ, ὅτι ἡ διαμόρφωσις της ὡς πόλεως εἶνε κοπιαστική καί ἐξαντλητική, ὅτι τέλος ἡ ἐνδιαίτησις καί ἡ διαβίωσις τῶν κατοίκων της γίνεται κατά τρόπον ἐντελῶς ἀνθυγιεινόν. 

Πάντα ταῦτα καθιστοῦν ἐπεβεβλημένη τήν ἰδιαιτέραν μέριμναν διά τήν σωματικήν ἐπάρκειαν τῆς νέας γενιάς, τῆς ὁποίας οἱ κίνδυνοι εἶνε πολύ περισσότεροι. Ἐνῶ ὅμως ὁ ἀθλητισμός ἐν Σύρῷ εἶνε μία ἀνάγκη ἐπιβεβλημένη, ἐν τούτοις οὖτος ἀποτελεί τό μόνο πρᾶγμα, διά τό ὁποῖον ἐλαχίστη δίδεται σημασία. Γυμναστηρίου οὐδέ ἴχνος ὑπάρχει. Ὁ ὐπάρχων ἀθλητικός Σύλλογος ἀπό καιροῦ ἀδρανεῖ. 

Αἱ ἀρχαί ἀρνοῦνται τήν ἐνεργόν συνδρομήν των. Οἱ καθηγηταῖ λησμονοῦν τό παράδειγμα τῶν προγόνων. Καί ὅμως ἡ Σῦρος ἔχει ἀνάγκην ἑνός ἀληθοῦς συναγερμοῦ ὑπέρ τοῦ ἀθλητισμοῦ, ἡ Σῦρος ἀπαιτεῖ γυμναστήριον, ἡ Σῦρος πρέπει νά βλέπῇ ὅλα τά τέκνα της ἀφιερώνοντα μερικάς ὤρας τήν εβδομάδα καί διά τήν ὑγείαν των.

Ἀς λησμονήσουν πρός στιγμήν οἱ Συριανοί τά φιλανθρωπικά των ἱδρυμάτων. Ταῦτα θά καταστοῦν ἐν μέρει περιττά, ὅταν τό σύνολον τῶν Συριανῶν νέων ἁμιλλῶνται εἰς τήν κονίστραν διά τήν ἐπίτευξιν τοῦ τόσον ἀναγκαίου σκοποῦ του ἀθλητισμοῦ.