Ο καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ. Αλφάβητο – γραφή – ορθογραφία» εξηγεί για το πως ο ελληνικός πολιτισμός υπήρξε πολιτισμός του γραπτού λόγου (απόσπασμα από το άρθρο του «Το ελληνικό αλφάβητο: κάθε γράμμα και μια ιστορία», [protagon.gr, 15.1.2019])
Ο ελληνικός πολιτισμός υπήρξε πολιτισμός του γραπτού λόγου. Στηρίχθηκε και υποστηρίχθηκε από τη γραπτή διατύπωση των διανοητικών και πνευματικών κατακτήσεων που αποτέλεσαν την ουσία, τα επιτεύγματα και τις μεγάλες στιγμές του. Τα διανοήματα των Ελλήνων φιλοσόφων, των επιστημόνων, των ιστορικών, των πολιτικών, των ρητόρων, καθώς και η ποίηση, τα θεατρικά έργα των μεγάλων δημιουργών, οι αποφάσεις και οι νόμοι τής Πολιτείας και των θεσμικών οργάνων και αργότερα η διδασκαλία τού Ευαγγελίου και των Πατέρων τής Εκκλησίας, όλα μαζί με πλήθος άλλων πνευματικών δραστηριοτήτων δηλώθηκαν, διατηρήθηκαν, διαδόθηκαν και διασώθηκαν μέσω τής γραφής. Δικαιούμεθα να υποθέσουμε ότι, αν οι Έλληνες δεν είχαν αποκτήσει τόσο νωρίς το προνόμιο τής γραφής, ο ελληνικός πολιτισμός όχι μόνο δεν θα είχε ευδοκιμήσει και διαδοθεί, αλλά και θα παρέμενε άγνωστος σε εμάς και στον κόσμο γενικότερα, με ό,τι αυτό θα σήμαινε για τη δημιουργία τού ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Δεν ήταν δε μόνο η γνώση τής γραφής καθ’ εαυτήν που ευνόησε την καταγραφή και την ανάπτυξη τού ελληνικού πολιτισμού. Εξίσου σημαντικό υπήρξε το γεγονός ότι για τη γραπτή έκφραση τού ελληνικού πολιτισμού επινοήθηκε ένας τρόπος αποτύπωσης τού προφορικού λόγου, δηλαδή ένα αλφάβητο, που από τη δομή και τη λειτουργία του μπορούσε να υπηρετήσει τη γραφή με θαυμαστό τρόπο. Επινοήθηκε και καλλιεργήθηκε ένα πραγματικό αλφάβητο που καθοριστικά χαρακτηριστικά του ήταν η οικονομική του διάρθρωση (αποτελείτο από μόλις 24 γράμματα), η λειτουργικότητά του (δήλωνε και τα φωνήεντα στα οποία εύκολα μπορούν να προστεθούν τα σύμφωνα, ώστε να απαρτισθούν οι συλλαβές που συνιστούν την απαραίτητη βάση κάθε λέξης) και, ως εκ τούτου, η εύκολη εκμάθηση και η ευρύτερη χρήση και διάδοσή του. Υπό αυτή την έννοια το ελληνικό αλφάβητο μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «το πιο δημοκρατικό αλφάβητο».
Τα χαρακτηριστικά αυτά προσέδωσαν στο ελληνικό αλφάβητο μοναδική θέση σε όλα τα συστήματα γραφής, που έχουν επινοηθεί παγκοσμίως για όλες τις γλώσσες. Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι από το ελληνικό αλφάβητο προήλθε (πιθανώς μέσω των Ετρούσκων) το λατινικό αλφάβητο, εξέλιξη τού δυτικού ελληνικού αλφαβήτου τής Χαλκίδας, το οποίο κυριαρχεί σήμερα ως έκφραση τού γραπτού λόγου των περισσοτέρων γλωσσών τού ευρωπαϊκού πολιτισμού και δι’ αυτών ως γραπτή έκφραση ποικίλων άλλων λαών (Αμερικανών, Αυστραλών, Καναδών, ορισμένων Ασιατών κ.ά.).
Τελικά, το πέρασμα από τους φθόγγους της ελληνικής γλώσσας στα γράμματα τού ελληνικού αλβαφήτου, από τον προφορικό στον γραπτό λόγο αποτελεί τη μετάβαση από τη λήθη στη μνήμη, από την απώλεια στην επιβίωση, από την ατομικότητα στη συλλογικότητα, από την προσωρινότητα τού εφήμερου στην αιωνιότητα του πολύτιμου.
