[ΑΚΥΡΩΣΗ] ΘΕΑΤΡΟ «ΑΠΟΛΛΩΝ»: «Ταξίδι με ανάποδο πεντάλ» του Ιωσήφ Βαλέτ

Η εκδήλωση ακυρώνεται όπως ενημέρωσαν οι διοργανωτές για έκτακτους σοβαρούς λόγους.

«Ταξίδι με ανάποδο πεντάλ» του Ιωσήφ Βαλέτ

Στην πιανιστική όπερα «Ταξίδι με ανάποδο πεντάλ» του Ιωσήφ Βαλέτ, απόγονου Βέλγων υαλουργών της Σύρου, σε λιμπρέτο της ποιήτριας από τη Θεσσαλονίκη Έλενας Κυρίτση, πρωταγωνιστής και κέντρο της παράστασης είναι το πιάνο. Γύρω από το όργανο αυτό, κομβικό για την διάδοση της δυτικής λόγιας μουσικής, ξετυλίγονται οι ιστορίες έξι πιανιστών, οι οποίοι καταλήγουν τελικά να εξομολογούνται αφαιρετικά και απολύτως υπαινικτικά – ποιητικά, τη μαθητεία τους, τις αγωνίες και τον αγώνα τους για την κατάκτηση του οργάνου και της τεχνικής του, τη μοναξιά της ασκητικής τους ζωής. Στο τέλος της παράστασης οι έξι πιανίστες κάθονται ταυτόχρονα στο πιάνο εκτελώντας ένα εντυπωσιακό κομμάτι, που μοιάζει να αποτυπώνει την προσπάθεια του καλλιτέχνη να επεκτείνει όσο το δυνατόν περισσότερο τα όρια του οργάνου και να σπάσει τους φραγμούς και τους περιορισμούς του. Η παράσταση δεν μιλά μόνο για την ασκητική ζωή και την ισόβια αγωνία του πιανίστα, αλλά για τον αντίστοιχο αγώνα κάθε καλλιτέχνη να αντιμετωπίσει το όργανο ή την τέχνη του και τον χιμαιρικό του στόχο να της επιβληθεί. Αποτελεί επομένως ένα σύντομο δοκίμιο πάνω στην Τέχνη και τους λειτουργούς της.

Διοργανωτής: Αντίβαρο

“Contra pédal”by Joseph Vallet

In the piano opera “Contra pédal” by Joseph Vallet, a descendant of Belgian glassmakers from Syros, to a libretto by the poetess from Thessaloniki Elena Kiritsis, the piano is the protagonist and the centre of the performance. The stories of six pianists unfold around this instrument, crucial for the dissemination of Western scholarly music. Finally, they end up confessing, in an abstract and completely allusive – poetic – way, their apprenticeship, their struggles and their struggle to conquer the instrument and its technique, and the unbearable loneliness of their ascetic life. At the end of the performance, the six pianists sit at the piano at the same time, performing an impressive piece that seems to reflect the artist’s attempt to extend the limits of the instrument as much as possible and to break its barriers and limitations. The performance is not only about the ascetic life and lifelong agony of the pianist, but about the corresponding struggle of each artist to confront his instrument or his art and his chimerical goal of imposing himself on it. It is therefore a short essay on Art and its practitioners.

Organiser: Antivaro