ΣΙΝΕΜΑ: Προβολές βιβλιοθήκης Πανεπιστημίου Αιγαίου

Θα προβάλλουμε το «Εφτά νύφες για εφτά αδέλφια» και το «Η Παράσταση αρχίζει» δύο από τα ωραιότερα μιούζικαλ του Χόλιγουντ.

Παρακαλώ πολύ να είστε στην ώρα σας για να μην ενοχλούνται οι υπόλοιποι θεατές και μην ξεχνάτε να αφήνετε τα οχήματά σας στο κοντινό χώρο στάθμευσης.

ΥΠΟΘΕΣΗ: Bye Bye Life (and All That Jazz) “(Ορισμός: And all that Jazz είναι ένας αμερικάνικος ιδιωματισμός που σημαίνει: και όλα τα συναφή) 

Η ταινία αφορά στην ιστορία ενός σκηνοθέτη-χορογράφου, του Joe Gideon (Roy Scheider), ο οποίος ετοιμάζει την επόμενη παράσταση του στο Broadway, ενώ παράλληλα τελειώνει την κινηματογραφική του ταινία. 

Εν μέσω υπερκόπωσης, ναρκωτικών, αλκοόλ και ατελείωτου sex παθαίνει έμφραγμα και παρά τις απέλπιδες προσπάθειες της πρώην γυναίκας του (Leland Palmer), της κόρης του (Erzsebet Foldi) και της φίλης του (Ann Reinking) να τον φέρουν στον “ίσιο” δρόμο, τελικά εθαίνει. 

Η ταινία ουσιαστικά πραγματεύεται το αδιέξοδο του ίδιου του Fosse, στην προσπάθεια του να ολοκληρώσει την ταινία του Lenny (με θέμα τη ζωή του κωμικού Lenny Bruce) και παράλληλα να ανεβάσει στο θέατρο την παράσταση του Chicago και τα αυτοβιογραφικά στοιχεία δεν τελειώνουν εκεί, αφού η Reinking υπήρξε όντως ερωμένη του, ενώ ο Cliff Gorman, που παίζει τον ήρωα της ταινίας που σκηνοθετεί ο Gideon ήταν ο πρωταγωνιστής του θεατρικού Lenny (στην ταινία τον υποδύθηκε ο Dastin Hoffman). 

Το All That Jazz, συχνά συγκρίνεται με το 8 1/2 και όχι άδικα αφού είναι σαφείς οι επιρροές από την ταινία του Fellini, αν και κατά την ταπεινή μου άποψη ο μεγάλος Fosse ξεπερνά τον μεγάλο ιταλό σκηνοθέτη. 

Ένα κύριο χαρακτηριστικό της ιδιοφυίας του Fosse σε αυτήν την ταινία είναι ο τρόπος που ενσωματώνει τα χορευτικά. Συνήθως τα μιούζικαλ κουράζουν και εκνευρίζουν με τα αναίτια ξεσπάσματα των χαρακτήρων σε χορούς και τραγούδια, που αντικαθιστούν τους διαλόγους. 

Ο Fosse το ξεπερνά αυτό αφού τα χορευτικά είναι είτε μέρος της παράστασης που ανεβάζει, όπως το εκπληκτικό Take Off With Us (Προσέξτε την αλλαγή από τη μέση και μετά με το Air-Otica και τα μούτρα των παραγωγών) είτε παιχνίδια που παίζουν οι ήρωες μεταξύ τους, όπως αυτή η σκηνή όπου η φίλη και η κόρη του Gideon κάνουν μια αυτοσχέδια παράσταση (Everything Old Is New Again – Peter Allen) είτε (κι εδώ είναι το πραγματικά ιδιοφυές κομμάτι) μέσα στις παραισθήσεις που έχει ο ήρωας του λόγω των ναρκωτικών και της ασθένειας του, όπως αυτές οι σκηνές μέσα στο νοσοκομείο (You Better Change Your Ways – Ann Reinking και Some Of These Days – Erzsebet Foldi) και φυσικά η μεγαλειώδης 10λεπτη σεκάνς του τέλους όπου ο Gideon πεθαίνει διασκευάζοντας μαζί με τον εξαιρετικό Bob Vereen το Bye Bye Love σε Bye Bye Life (εκπληκτικός ο Vereen και ως περφόρμερ, αλλά και με τη σάτιρα των celebrity εκπομπών) Αν προσέξατε σε αυτή τη σκηνή την Jessica Lange, παίζει τον Θάνατο (αȺίστευτο σκηνοθετικό έυρημα, αν είναι έτσι ο θάνατος πάρε με τώρα) ο οποίος σε όλη την ταινία παίζει φλερτάροντας με τον παραπαίοντα Gideon.