Αυτήν την Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011 κλείνουμε το αφιέρωμα στον σκηνοθέτη Jim Jarmusch με την προβολή της προγραμματισμένης ταινίας «Ο νεκρός» και της (κατ’ απαίτηση των θεατών) «Διακοπές διαρκείας» που είναι η πρώτη ταινία του σκηνοθέτη.
Η πρώτη ταινία θα προβληθεί στις 7.30 μμ και η δεύτερη στις 9.30 μμ.
Παρακαλώ πολύ να είστε στην ώρα σας για να μην ενοχλούνται οι υπόλοιποι θεατές και μην ξεχνάτε να αφήνετε τα οχήματά σας στο κοντινό χώρο στάθμευσης.
Σας περιμένουμε!
Από την Βιβλιοθήκη
Αλίκη Τσουκαλά
—————
Λίγα λόγια για τις ταινίες
19.30 | Ο νεκρός (1995) (Dead man)
Διάρκεια: 121 λεπτά
Σενάριο και σκηνοθεσία: Jim Jarmusch
Παίζουν: Johnny Depp, Gary Farmer and Crispin Glover
Με τον “Νεκρό” (Dead Man, 1995) ο Τζιμ κάνει ένα άλμα πνευματικό. Αγγίζει την κουλτούρα των ινδιάνων και θέλει να εισδύσει στον λησμονημένο κόσμο των μόνων αυτοχθόνων αμερικανών. Ξεφεύγει από την συνηθισμένη μας ποπ κουλτούρα και κάνει ένα πρωτότυπο γουέστερν, μαυρόασπρο, χοντρόκοκκο, υποτονικό και τραχύ. Ο Τζόνι Ντεπ είναι το διαβατήριό του. “Αυτό που θαυμάζω στον Τζόνι είναι η ικανότητά του να δείχνει αρχικά αθώος. Ο ρόλος του είναι δύσκολος, στην αρχή παθητικός και ήπιος, για να εξελιχθεί βαθμιαία σε ενεργητικό και επιθετικό, όπως απαιτεί το εν λόγω κινηματογραφικό είδος. Οι αλλαγές στον χαρακτήρα του συντελούνται εκτός πλάνου, αλλά δεν είναι τηλεγραφικές, είναι όλες εμφανείς στην εξέλιξή της ερμηνείας του. Δούλεψε πάρα πολύ, ήταν πιο αληθινός απ’ όσο περίμενα. Ήταν επίσης εφευρετικός όπου έπρεπε”.
[…]Ο Γκάρι Φάρμερ (τ’ όνομά του είναι ‘Κανένας’ στην ταινία και Powwow Highway στην πραγματικότητα), λέει ότι ο Τζάρμους δεν ήξερε την σπουδαιότητα του καπνού στην ινδιάνικη κουλτούρα, απλά του βγήκε στο σενάριο. Κι όταν του το ανέφερε, χάρηκε γιατί απέκτησε το απαραίτητο ιδεολογικό υπόβαθρο. Λέει επίσης ότι, έχοντας μελετήσει πολύ, κατάφερε να πιάσει αρκετά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και να διαιστανθεί άλλα τόσα, στοιχεία που αναδύθηκαν αργά, σε ρυθμούς ινδιάνικους, όπως συνέβαινε κάποτε στην πάλαι τότε άγρια δύση. Όσο για τους διαλόγους των ινδιάνων χαρακτήρων, που ακούγονται σε τέσσερις διαφορετικές διαλέκτους, εννοείται ότι δεν τους καταλαβαίνει (ο Τζιμ) και φυσικά δεν είναι γραμμένοι στο σενάριο. Απλά εξηγούσε στους ηθοποιούς το πνεύμα και το νόημα της σκηνής κι αυτοί έβαζαν δικά τους λόγια αυτοσχεδιάζοντας ανάλογα με την περίσταση.
21.30 | Διακοπές διαρκείας (1980) (Permanent vacation)
Διάρκεια 89 λεπτά
Σκηνοθεσία και σενάριο Jim Jarmusch
Παίζουν: John Lurie, Eszter Balint and Richard Edson
Έκανε την πρώτη του απόπειρα, με την ενθάρρυνση του Ρέι και του αντεργκράουντ δημιουργού Άμος Πόου. Ο Νικ τον παρότρυνε λέγοντάς του: “αν πράγματι θες να κάνεις μια ταινία, μην τη συζητάς, κάντηνε”. Δυο βδομάδες μετά το θάνατο του Ρέι, με την χρηματική δωρεά ενός φίλου που προοριζόταν για την συνέχιση των σπουδών του, αποφάσισε να εκπληρώσει την υποχρέωση μιας σπουδαστικής ταινίας κι έκανε επιτέλους το μεγάλο άλμα. Οι “Διακοπές διαρκείας” (Permanent Vacation, 1980) αφορούν “δυόμισι μέρες απ’ τη ζωή ενός νεαρού που δεν έχει φιλοδοξίες ή ευθύνες, δεν μένει κάπου μόνιμα, δεν πάει σχολείο και δεν δουλεύει”, όπως περιγράφει ο ίδιος. Οι καθηγητές του στην σχολή στραβομουτσούνιασαν γιατί το θέμα του παραήταν ‘τραβηγμένο’ για 80λεπτη διάρκεια. Στις ΗΠΑ η ανταπόκριση του κοινού ήταν ανύπαρκτη, αλλά η ταινία βρήκε διανομή στο ευρωπαϊκό καλλιτεχνικό κύκλωμα (1982) και κέρδισε αρκετούς φανατικούς θεατές.
