Αυτήν την Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012 τελειώνουμε το αφιέρωμα στον Luchino Visconti με τις ταινίες του: «Ο Γατόπαρδος» και «Θάνατος στην Βενετία» βασισμένα το πρώτο στο μυθιστόρημα του Giuseppe Tomasi di Lampedusa και το δεύτερο στη νουβέλα του Τόμας Μάν.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Η πρώτη ταινία θα προβληθεί στις 7.00 μμ και η δεύτερη στις 10.00 μμ.
Παρακαλούμε πολύ να έρχεστε στην ώρα σας. Ιδιαίτερα παρακαλούνται οι θεατές που έρχονται για την δεύτερη ταινία να περιμένουν στο ισόγειο μέχρι να τελειώσει η πρώτη ταινία για να μην ενοχλούνται οι θεατές της πρώτης προβολής.
Επίσης μην ξεχνάτε να αφήνετε τα οχήματά σας στο κοντινό χώρο στάθμευσης.
Σας περιμένουμε!
Από την Βιβλιοθήκη
Αλίκη Τσουκαλά
—————
Λίγα λόγια για τις ταινίες
19.00 | Ο Γατόπαρδος (Il gattopardo).
Ιταλία, 1963.
Διάρκεια: 2 ώρες και 57 λεπ
Σκηνοθεσία: Λουκίνο Βισκόντι.
Σενάριο: Τζιουζέπε Τομάζι Ντι Λαμπεντούζα, Σούζο Τζέκι Ντ’ Αμίκο.
Ηθοποιοί: Μπαρτ Λάνκαστερ, Αλέν Ντελόν, Κλαούντια Καρντινάλε, Ρίνα Μορέλι, Πάολο Στόπα.
[…] Εξαίσια -με μεγαλοπρέπεια και ανασύνθεση της εποχής- ταινία, με τον (μαρξιστικών ιδεών) αριστοκράτη Βισκόντι να διαλογίζεται πάνω στην Ιστορία, διεισδύοντας με οξυδέρκεια και κριτικό μάτι στις κοινωνικές και άλλες αλλαγές μιας μεταβατικής περιόδου στην ιστορία της Ιταλίας (εκείνης του Γαριβάλδη και των συνεχών επαναστάσεων, εποχή με την οποία είχε καταπιαστεί στο εξίσου εξαιρετικό «Senso» του), συνδυάζοντας με μαεστρία τα προσωπικά με τα κοινωνικά θέματα.
[…] για να στήσει με λαμπρότητα και αυθεντικότητα μια ολόκληρη εποχή, κινώντας με άνεση την κάμερά του στα μεγαλοπρεπή ντεκόρ του, χρησιμοποιώντας τη σινεμασκοπική οθόνη, τα χρώματα και τους φωτισμούς για να τονίσει ψυχολογικές και άλλες καταστάσεις και να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα της φθοράς, με τη βοήθεια της πράγματι έξοχης φωτογραφίας του Τζιουζέπε Ροτούνο. Πραγματικός άθλος στην όλη ταινία, η εκπληκτική, στημένη με ιδιοφυή έμπνευση, σκηνή του χορού, διάρκειας μίας σχεδόν ώρας (δηλαδή το 1/3 της ταινίας), όπου μια φθίνουσα αριστοκρατία δίνει τη σκυτάλη σε μια ανερχόμενη αστική τάξη: πλέον είναι μια από τις αριστουργηματικές -αντάξια ανθολογίας- σκηνές που έδωσε ο παγκόσμιος κινηματογράφος. Σ’ αυτήν, ο νεαρός, πρώην επαναστάτης, πρίγκιπας Τανκρέντι παραδίδεται ψυχή τε και σώματι στην αγκαλιά της όμορφης, αλλά ακαλλιέργητης Αντζελα, καθώς και στην ακαταμάχητη έλξη της πλούσιας αστικής τάξης της, ενώ ο ηλικιωμένος πρίγκιπας Σαλίνα, ανακαλώντας τόσο το παρελθόν του όσο κι εκείνο της τάξης του αλλά και προσβλέποντας στο χωρίς διέξοδο μέλλον και των δυο τους, αποφασίζει τελικά ν’ αποσυρθεί στη μοναξιά του.
Με ένα διαυγές στις αναλύσεις του, σφιχτοδεμένο και με αδρά σκιτσαρισμένους χαρακτήρες σενάριο, με τέλειες ερμηνείες, μέχρι και εκείνη του τελευταίου κομπάρσου, ο Βισκόντι έφτιαξε μία από τις πιο ώριμες ταινίες του. Ο Μπαρτ Λάνκαστερ, που πολλοί πίστευαν ότι δεν θα κατάφερνε να ζωντανέψει πειστικά τον Σικελό πρίγκιπα, κατάφερε, χάρη στην εξαιρετική ευαισθησία του αλλά και στην άφταστη επαγγελματικότητά του, να δώσει μία από τις καλύτερες και πιο πειστικές ερμηνείες της καριέρας του. Ερμηνείες δυνατές έδωσαν και δύο νεότεροι ηθοποιοί ο Αλέν Ντελόν και η Κλαούντια Καρντινάλε, ενώ η δύναμη και η ομορφιά της ταινίας τής εξασφάλισαν τον Χρυσό Φοίνικα καλύτερης ταινίας του Φεστιβάλ των Καννών.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=27.09.2007,id=85297712
22.00 | Θάνατος στην Βενετία (1971) Morte a Venezia
Διάρκεια: 2 ώρες και 5 λεπ.
Σκηνοθέτης: Luchino Visconti
Σεναριογράφος: Luchino Visconti & Nicola Badalucco (Novel: Thomas Mann)
Παίζουν: Dirk Bogarde, Silvana Mangano, Björn Andrésen, Marisa Berenson, Mark Burns
Χρυσός Φοίνικας για τα 25 χρόνια του Φεστιβάλ Καννών.
Έχοντας βρει «καταφύγιο» στη ρομαντική Βενετία για να αναρρώσει, ένας κλονισμένος (ψυχολογικά και σωματικά) διάσημος γερμανός μαέστρος θα βρεθεί ανήμπορος ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο: Η γνωριμία του με ένα πανέμορφο αγόρι, την πηγή της ζωής, θα γίνει την ώρα που η πόλη μαστίζεται από την πανούκλα, την πηγή του θανάτου. Ένα ανεπανάληπτο έργο επάνω στη μοναξιά και την μελαγχολία, την αδυναμία έκφρασης των κρυφών πόθων και βέβαια το θάνατο που στέκεται άκαμπτος μπροστά μας και περιμένει. Παρμένο μέσα από τις σελίδες του αριστουργηματικού βιβλίου του Τόμας Μαν, το φιλμ, στα χέρια του Λουκίνο Βισκόντι, πλησιάζει την τελειότητα. Ταινία στοχαστική όσο και ερωτική, υπέροχα φωτογραφημένη και αξέχαστα παιγμένη (ο Ντερκ Μπόγκαρντ, στον καλύτερο ρόλο της πολύκροτης και πλούσιας καριέρας του, δίνει μια ερμηνεία από την οποία διακρίνουμε το σπαραγμό, τον πόνο και το πάθος του χαρακτήρα που υποδύεται). Απέσπασε το Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών το 1971.
Γιάννης Ζουμπουλάκης, «Το Βήμα» http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=RESOURCE&cresrc=660&cnode=145
Οπως έγραψε κι ένας κριτικός (Lawrence J. Quirk) κάποτε, κάποια πλάνα του Björn Andrésen, (το παιδί που έπαιξε το ανδρόγυνο Tadzio) μπορούνε απλά να βγούνε από την οθόνη και να κρεμαστούνε στους τοίχους του Λούβρου ή του Βατικανού. Γιατί το αγόρι αυτό δεν είναι ένα σύμβολο λαγνείας αλλά ένα σύμβολο ομορφιάς συνδεδεμένο με εκείνα που ενέμπνευσαν τον Δαυίδ του Μικελάντζελο και τη Τζοκόντα του Ντα Βίντσι και τον Δάντη εις αναζήτηση απόλυτης αισθητικής κάθαρσης στην μακρινή φιγούρα της Βεατρίκης. http://www.movietalk.gr/showthread.php?t=352
