ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ:
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Ντενεκεδούπολη. Μικρά και μεγάλα ντενεκεδάκια, πεταμένα σ’ ένα σκουπιδότοπο, δημιούργησαν τη δική τους πολιτεία. Εκεί τα ντενεκεδάκια ταξίδευαν, έψαχναν για δουλειά, ετοίμαζαν γιορτές, αντιμετώπιζαν δυσκολίες και καταστροφές.
Όταν τακτοποίησαν τη ζωή τους, αποφάσισαν να χτίσουν και σχολείο για να μορφωθούν και να μην την παθαίνουν από τους εξυπνότερους.
Έτσι τα έγραψε στα βιβλία της Ντενεκεδούπολης, η συγγραφέας Ευγενία Φακίνου το 1976. Λίγο αργότερα την ίδια χρονιά, ο συνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος ξεκίνησε να γράφει τη μουσική για τα τραγούδια της σειράς. Και τριάντα και κάτι χρόνια πριν τα παιδιά εκείνης της εποχής, παρακολουθούσαν παραστάσεις που τους θύμιζαν τα προβλήματα της ζωής της δικής τους και των γονιών τους.
Σήμερα, τριάντα και κάτι χρόνια μετά, η δική μας Ντενεκεδούπολη περνάει μαζεμένα ότι πέρασαν τα ντενεκεδάκια σε όλες τους τις περιπέτειες.
Οι μαύρες και φοβερές καμινάδες που θα γνωρίσουμε στην ιστορία μας, έφυγαν από την Ντενεκεδούπολη και έχουν εγκατασταθεί στη δική μας χώρα. Οι ζωές όλων μας έχουν αλλάξει προς το χειρότερο και χειροτερεύουν μέρα με την ημέρα.
Μήπως όμως η λύση είναι δίπλα μας;
Τα ντενεκεδάκια μας δείχνουν τον τρόπο. Μάζεψαν όλη τους τη δύναμη κι έδιωξαν τις καμινάδες κι όχι γιατί ήταν μαύρες ή διαφορετικές ή από άλλον τόπο, αλλά γιατί θεωρούσαν τους εαυτούς ανώτερους και καθαρόαιμους κι ήθελαν να αποφασίζουν για τις ζωές όλων.
Κι όταν τις έδιωξαν, κέρδισαν την ελευθερία τους και έζησαν τη ζωή τους καλύτερα από πριν.
Κι όλα αυτά σε μια παράσταση που φωνάζει: ΞΥΠΝΑ ΝΤΕΝΕΚΕΔΟΥΠΟΛΗ.