Κέντρο Ανάδειξης Ξυλοναυπηγικής & Ιστιοπλοϊκής Τέχνης στην Ερμούπολη της Σύρου

Η παρούσα διπλωματική εργασία μελετά τη δημιουργία ενός κέντρου ανάδειξης ξυλοναυπηγικής και ιστιοπλοϊκής τέχνης στην Ερμούπολη της Σύρου. Το νησί με την μεγάλη ιστορία και παράδοση στη ναυτιλία και την ναυπηγική αποτελεί ιδανικό τόπο για ένα τέτοιο εγχείρημα. Με ιδιαίτερη έμφαση στην ιστιοφόρο ναυτιλία, γίνεται μια προσπάθεια ανάδειξης της ξυλοναυπηγικής, μιας τέχνης που απασχολεί το νησί από το 1824 περίπου και κινδυνεύει σήμερα να χαθεί, σε ένα δημιουργικό διάλογο με την ιστιοπλοϊκή τέχνη και τη σύγχρονη τεχνολογία γύρω από αυτή.

Το συγκρότημα που δημιουργείται αποτελείται από τρείς επιμέρους κτιριακές ενότητες. Μια σχολή παραδοσιακής ξυλοναυπηγικής, ένα μουσειακό χώρο και ένα σύγχρονο ιστιοραφείο. Στη σχολή ξυλοναυπηγικής προβλέπεται εξειδικευμένο μηχανουργείο κατασκευής και επισκευής σκαφών και αίθουσες διδασκαλίας. Το ιστιοραφείο επιδιώκεται να διαθέτει τεχνολογία αιχμής για την κατασκευή σύγχρονων ιστιοπλοϊκών πανιών, των ελαφρύτερων και ισχυρότερων εύκαμπτων επιφανειών που υπάρχουν σήμερα, κατασκευασμένα από σύνθετα υλικά με καινοτόμες μεθόδους και σχεδιασμένα με άξονα την απόδοση. Ο μουσειακός χώρος θα φιλοξενεί εκθέματα από τη ναυτική κληρονομιά του νησιού, που χρόνια τώρα μένει αναξιοποίητη, όπως επίσης και υλικό σχετικά με την ιστιοπλοΐα στη σύγχρονη εποχή. Η χωροθέτηση γίνεται στο νότιο τμήμα της λιμενολεκάνης του λιμανιού της Ερμούπολης, στο ερειπωμένο σήμερα εργοστάσιο υφαντουργίας της οικογένειας Λαδόπουλου. Το εργοστάσιο αυτό βρίσκεται στην άκρη της βιομηχανικής ζώνης της πόλης, συμπληρώνοντας μία σειρά βιομηχανικών κτιρίων. Φορείς όπως το Βιομηχανικό Μουσείο Ερμούπολης και ο Ναυτικός Όμιλος Σύρου είναι κομβικής σημασίας στο δυναμικό του νησιού για την ενίσχυση μιας τέτοιας προσπάθειας.

Με έντονο πειραματικό χαρακτήρα, η αρχική προσέγγιση της συνθετικής διαδικασίας περιείχε μια σειρά από διερευνητικά εργαλεία σχετικά με το αντικείμενο μελέτης, την ιστορία του υφιστάμενου βιομηχανικού κελύφους και τον ίδιο τον τόπο. Ο άνεμος ως φυσικό φαινόμενο από τη μία και η τοπολογία του υφάσματος, ως εύκαμπτο υλικό από την άλλη, αποτελούν μια σειρά από στοιχεία που αλληλοεπιδρούν με το ερείπιο, μέσω ψηφιακής προσομοίωσης. Παράλληλα η διερεύνηση εμβαθύνει στη μελέτη αυτοφερόμενων κελυφών, μέσω παραδειγμάτων, προσομοίωσης και ψηφιακών μοντέλων που μετέπειτα τυπώνονται σε 3D printer.

Τα στοιχεία αυτά αρθρώνουν ένα ευρύτερο δυναμικό σύστημα που αντανακλά πληθώρα παραγόντων, όπως λειτουργικές απαιτήσεις, τοπικές συνθήκες και υλικότητες. Έτσι καταλήγει η κεντρική ιδέα της σύνθεσης με το αυτοφερόμενο κέλυφος να αρθρώνει τον κτιριακό όγκο της παράδοσης από τη μία (τη σχολή ξυλοναυπηγικής) με τον κτιριακό όγκο της σύγχρονης τεχνολογίας από την άλλη (ιστιοραφείο), σε έναν στεγασμένο μουσειακό χώρο που οργανώνεται γύρω από ένα κεντρικό αίθριο. Η δημιουργία αυτού του διαλόγου αντανακλάται σε στοιχεία εννοιών αρχιτεκτονικού χώρου, τεκτονικής αλλά και σχέσης με το υφιστάμενο.

Σχετικό Blog εργασίας: sailingismore.tumblr.com