Το αποκορύφωμα όμως της Ανοίξεως ήταν η εορτή της Πρωτομαγιάς. Με το παλιό, βέβαια, ημερολόγιο, τα λουλούδια και η αυτοφυής βλάστησις θα είχαν ξεβλαστήσει και χάσει την φρεσκάδα τους. Αυτό όμως δεν εμπόδιζε τους Αθηναίους να εορτάζουν την ημέρα των λουλουδιών με ανθοπολέμους και ομαδικές εξορμήσεις στα γύρω της Αθήνας περιβόλια και ιδιαίτερα τα Πατήσια. Και ήταν τόσο ωραία η περιοχή από του Λεβίδη και πέρα, που ο λαός την αποθανάτισε με τη γνωστή φράση, που συχνά αναγράφει και ο «Ρωμηός». «Ψυχή μου στα Πατήσια που πάει ο δρόμος ίσια».
Η Πρωτομαγιά, σε αντίθεση με τον εορτασμό του Πάσχα, που διατήρησε τα πατροπαράδοτα, δεν εορτάζεται πια όπως την παλαιότερη εποχή. Εκδηλώσεις γίνονται περισσότερες στους γύρω από την Πρωτεύουσα Δήμους, που αποβλέπουν όμως μόνο σε οικονομικά οφέλη, και γι΄αυτό έχουν χάσει τον αυθορμητισμό και την αγνότητα των παλαιοτέρων χρόνων. Στην Παλιά Αθήνα όλα τα σπίτια, και τα πιο φτωχά, την παραμονή της Πρωτομαγιάς κρεμούσαν στα μπαλκόνια ή την εξώπορτα τον λουλουδένιο Μάη. Ήταν ένα ωραίο θέαμα μιας πραγματικά λουλουδιασμένης Αθήνας, που δυστυχώς, χάθηκε σήμερα, όπως χάθηκαν και τα λουλούδια απ’ τους τσιμεντένιους όγκους των πολυκατοικιών.
Το στεφάνι του Μάη έμενε κρεμασμένο ως το βράδυ της 23ης Ιουνίου, εορτή του Αη-Γιάννη του Κλήδονα, που το έριχναν στη φωτιά. Καιγόταν κυριολεκτικά η Αθήνα και αντιβούιζαν οι γειτονιές απ’ τις φωνές μεγάλων και μικρών που πηδούσαν τις φωτιές, καίγοντας, εκτός απ’ τον Μάη, παλιά καλάθια, ξύλα και οτιδήποτε άλλο που θα δυνάμωνε τη φωτιά. Ο «Ρωμηός» ελάχιστα γράφει για τον Κλήδονα, γιατί ο Σουρής διέκοπτε την έκδοση του και παραθέριζε στο Νέο Φάληρο. Την παραμονή της Πρωτομαγιάς όλη σχεδόν η Αθήνα «εξεστράτευε» στα Πατήσια, και τις άλλες κοντινές εξοχές όπου οργίαζε η βλάστησις, για να φτιάξουν το στεφάνι του Μάη. Ατέλειωτη σειρά από μόνιππα, βικτώριες και λαντώ, δια της οδού Πατησίων τραβούσε προς τα περιβόλια και τους αγρούς της περιοχής. Χαρακτηριστικό ήταν ότι τα τραμ που σχολούσαν από τις διάφορες γραμμές δεν πήγαιναν στις αποθήκες (γκαράζ) αλλά ενίσχυαν την γραμμή των Πατησίων.
Ο Σουρής χαιρετά στον «Ρωμηό» κάθε χρόνο τον ερχομό του Μάη.
Φ.– Χαίρε και πάλιν Μάϊε τρελέ και χρυσομάλλη,
χαίρε μηνών στολίδι,
χαίρε που κι΄ η γαϊδούρα μου τον ερχομό σου ψάλλει
στρωμένη στο γρασίδι.
…Τρις χαίρε, μην ερατεινέ τοσούτων συμπλεγμάτων
που τους τετράποδας κεντάς της Μούσης θιασιώτας,
χαίρε που σαν ακούεται βαρύ τ’ ογκάνισμά των,
μου φαίνεται πως Έλληνας ακούω πατριώτας.
Π. -Ψάλλω κι’ εγώ περιχαρής τον μήνα τον ωραίον
διά ρυθμών ποικίλων…
χαίρε που σήμερ’ αρχινά κι’ η δράσις των κορέων,
των κουνουπιών και ψύλλων.
Φ. -Χαίρε, κρυφή παρηγοριά ζωντοχηρών και χήρων,
όπου λιγώνεις έγκυες με μυρωδιές των τσίρων.
…Χαίρε που κανείς δεν βλέπει
μεσ’ την Ρωμηοσύνη πάτο,
χαίρε, που μπουρλότο πρέπει
κι’ από πάνω κι’ από κάτω.
Απόσπασμα από mikros-romios.gr
