Ο Charles Schwerkolt είναι ο ιδιοκτήτης του ιδιωτικού Μουσείου Αυτοκινήτου “Charlie’s Auto Museum“ στο Arthurs Seat της Βικτώριας στην Αυστραλία. Το μουσείο είναι μια εκλεκτική συλλογή πάνω από 60 οχημάτων που είναι συγκεντρωμένα, όχι σε ένα αλλά σε δύο υπόστεγα. Ένας τέτοιος συλλέκτης λοιπόν όρισε ως «λόγο ύπαρξης του» το μουσείο αυτό.
Οι συλλογές γενικά ξεκινούν λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντος κάποιου σε ένα συγκεκριμένο χόμπι, μάρκα ή εταιρεία. Για άλλους, όμως, ανοίγει ένας αέναος κύκλος όπου η μια αγορά οδηγεί στην επόμενη με κατάληξη σε κάτι μεγαλύτερο από ό,τι είναι το αναμενόμενο. Γίνεται ένας τρόπος ζωής, ένας λόγος για να ξυπνάς και ένα ακόρεστο χόμπι που γίνεται ο κόσμος σου.
Ο Charles Schwerkolt συλλέγει μηχανοκίνητα οχήματα και άλλες αντίκες πάνω από 25 χρόνια. Είναι 81 ετών και “πατέρας” του πρώην V8 Supercar Dick Johnson Racing Team. Άνοιξε το μουσείο το 1988, όταν αποφάσισε να παραδώσει την επιχείρηση του με ανυψωτικά μηχανήματα στον γιο του. Μετακόμισε από το Mt. Waverley στο Upper Beaconsfield σε μια έκταση 10 στρεμμάτων, γιατί τότε η πρώην σύζυγός του ήθελε να παίζει γκολφ όλη την ώρα, αλλά εκείνου αυτό δεν του άρεσε. Εκείνη ήθελε μια τσαγερί και εκείνος ένα μουσείο αυτοκινήτων και έτσι μετακόμισαν στo Arthurs Seat ώστε να προσπαθήσουν και τα δύο.
Αρχικά δημιούργησε τη Λέσχη Αυτοκινήτου “Studebaker” με κάποιους φίλους το 1967 και όλα απλά αυξήθηκαν από εκεί. Τοποθέτησε στο ακίνητο τέσσερα αυτοκίνητα που είχε στην κατοχή του και είχε ένα όνειρο να ανοίξει τελικά ένα μουσείο αυτοκινήτων. Κάποιοι φίλοι του συμμετείχαν στην ιδέα του, δανείζοντας του μερικά από τα αυτοκίνητά του και έτσι κατάφερε να ανοίξει το μουσείο με περίπου 20 αυτοκίνητα προς έκθεση. Έκτοτε κατάφερε να προσθέσει άλλα 50 περίπου στη συλλογή του.
Μοντέλα αυτοκινήτων κοσμούν γυάλινα ερμάρια, τα κουτιά μπύρας και τα μπουκάλια γεμίζουν την καρότσα ενός παλιού φορτηγού και έπειτα υπάρχουν οι ραπτομηχανές, οι βιντεοκάμερες και τα ραδιόφωνα. Είναι ένα διαφορετικό μίγμα, αλλά όπως παραδέχεται ο Charlie: “Μόλις αρχίσετε να συλλέγετε, τα πράγματα αρχίζουν να σας βρίσκουν.
“Λατρεύω όλους τους τύπους αυτοκινήτων και αγόρασα οτιδήποτε έχει τραβήξει το ενδιαφέρον μου, είτε μου άρεσε είτε όχι – εφόσον εμφανίστηκαν στη σωστή τιμή. Πολλά από αυτά τα βρήκα μέσω περιοδικών, ενώ άλλα αγοράστηκαν σε δημοπρασίες ή απλά τυχαία. Συνηθίζω να ταξιδεύω μακριά κάθε χρόνο για μερικές εβδομάδες και κάθε φορά επιστρέφω στο σπίτι γεμάτος πράγματα” όπως λέει.
Αν του αρέσει, θα το αγοράσει και ενώ είναι πολυτέλεια, που πολλοί από εμάς θα θέλαμε να μπορούσαμε να έχουμε τη δυνατότητα, εκείνος εργάστηκε σκληρά όλη του τη ζωή για να μπορέσει να το κάνει. Λόγω των τεχνολογικών εξελίξεων και των υπολογιστών που ανέλαβαν τα πάντα, αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να προχωρήσει και να απολαύσει μια πιο ήσυχη ζωή. Σύμφωνα με τα λόγια του, βαρέθηκε τις νέες τεχνολογίες και το μουσείο αντιπροσωπεύει έναν καλύτερο μέρος και πολλές αναμνήσεις γι’ αυτόν.
Το Enfield 8000 που εκτίθεται στο ιδιωτικό μουσείο αυτοκινήτου στην Αυστραλία, είναι ένα από τα συνολικά 120 αυτοκίνητα που κατασκευάστηκαν στην Σύρο, στο κτίριο ενός παλιού κλωστηρίου, κοντά στο ναυπηγείο Νεωρίου το οποίο ο εφοπλιστής Γιάννης Γουλανδρής είχε αγοράσει το 1968. Για την κατασκευή τους «επιλέχθηκαν» άνδρες από το ναυπηγείο, που από ναυπηγικές εργασίες έπιασαν να παιδεύουν λαμαρίνες αυτοκινήτου, φανοποιοί, μηχανικοί, τεχνίτες από τη Σύρο, τον Πειραιά και αλλού.
Τα περισσότερα από τα οποία στάλθηκαν στην Αγγλία στο Συμβούλιο Ηλεκτρικής Ενέργειας, και ορισμένα σε συγκεκριμένους πελάτες στο εξωτερικό. Στις αρχές του ’76 η παραγωγή σταμάτησε και το εργοστάσιο έκλεισε.
Το πρώτο Enfield 8000 πρωτοκυκλοφόρησε στη Σύρο τον Οκτώβριο του ’73, περίπου τέσσερις δεκαετίες πριν η αυτοκινητοβιομηχανία αρχίσει τη μαζική παραγωγή ηλεκτροκίνητων αυτοκινήτων. Το Enfield 8000 διέθετε ηλεκτροκινητήρα συνεχούς ρεύματος 12 volt και απέδιδε 8,16 ίππους. Η μέγιστη ταχύτητα ήταν 64 χλμ./ώρα και η αυτονομία του έφτανε τα 60 χιλιόμετρα. Διέθετε πλαίσιο αλουμινίου, μοναδική αεροδυναμική και πολυτελή εσωτερική σχεδίαση (δερμάτινα καθίσματα κ.λπ.). Είχε μήκος μόλις 2,7 μέτρα και βάρος 965 κιλά (μόνο οι μπαταρίες ζύγιζαν 300 κιλά).
Περιηγηθείτε στο μουσείο μέσω του παρακάτω βίντεο. Στο 2.27′ του βίντεο μπορείτε να δείτε το Enfield 8000 στο χώρο του μουσείου.
