Αυτή τη Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2019 στις 19:00 θα προβληθεί η ταινία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι «Ο τελευταίος αυτοκράτορας».
Οι προβολές της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Αιγαίου πραγματοποιούνται στο Κτίριο Κορνηλάκη (απέναντι από το Κλειστό Γυμναστήριο Ερμούπολης).
Σας περιμένουμε
Από τη Βιβλιοθήκη
Παρασκευή Κοντού
Ο τελευταίος αυτοκράτορας (The last emperor) | Ώρα 19:00
1987 | Έγχρ. | Διάρκεια: 163
Διεθνής ταινία, σκηνοθεσία Μπερνάρντο Μπερτολούτσι με τους: Τζον Λον, Πίτερ Ο’Τουλ, Τζόαν Τσεν, Ρουίτσι Σακαμότο
Τα εσωτερικά ταξίδια του Μπερτολούτσι θα τον οδηγήσουν στην ανάγκη να γνωρίσει καινούργιους τόπους και νέες φιλοσοφίες. Θα σταματήσει για λίγο να ψάχνει τον «άλλον» που κρύβεται μέσα του και θα αναζητήσει το «αλλού». Η αποκαλούμενη «τριλογία του αλλού» ξεκινά με ένα ταξίδι στην Κίνα, στη χώρα του «Τελευταίου Αυτοκράτορα». Ο Μπερτολούτσι δε δημιουργεί μια εξωτική ιστορία ενός μακρινού πολιτισμού, αλλά προσπαθεί να διεισδύσει στην παράδοση και τη σκέψη της Κίνας, μέσα από τη ζωή ενός παιδιού «καταδικασμένου» να ζήσει στο κελί της ιστορίας ως αυτοκράτορας.
Η ιστορία του Που-Γι, ο οποίος ανέβηκε στον αυτοκρατορικό θρόνο σε ηλικία μόλις 3 ετών για να κυβερνήσει τον κινέζικο λαό ακολουθώντας μια παράδοση χιλιετιών. Μόνο που οι αλλαγές στον 20ό αιώνα, τον «αιώνα των άκρων» όπως τον χαρακτήρισε ο Άγγλος ιστορικός Έρικ Χομπσμπάουμ, υπήρξαν σαρωτικές σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο. Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι απομονώνει την αφήγησή του στο δράμα που ζει το άτομο (ο τελευταίος αυτοκράτορας) όταν έρχεται σε σύγκρουση με την ισοπεδωτική ορμή της Ιστορίας (η μαοϊκή επανάσταση).
www.athinorama.gr/cinema/article/o_teleutaios_autokratoras_-2516082.html
Το τελευταίο έπος του σινεμά, φτιαγμένο στις εκπνοές της δεκαετίας του ’80 και στο μεταίχμιο της αλλαγής φρουράς του τρόπου παραγωγής ταινιών, «Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας» παρουσιάστηκε πριν από 31 χρόνια το 1987.
Κι όμως, το κύκνειο άσμα αυτού του «αναλογικού» τρόπου δεν ήρθε από έναν Αγγλοσάξονα. Ο (αρμόδιος) Ντέιβιντ Λιν είχε κάνει τρία χρόνια πριν το δικό του «Πέρασμα στην Ινδία», ο Ρίτσαρντ Ατένμπορο είχε κάνει πέντε χρόνια πριν τον «Γκάντι» του, ακόμα και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ δοκίμαζε – την ίδια χρονιά με τον «Αυτοκράτορα» – την δεύτερή του απόπειρα ενηλικίωσης με την «Αυτοκρατορία του Ήλιου». Όμως θα ήταν ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι που θα έκλεινε θριαμβευτικά μια ολόκληρη εποχή, με την ακαδημαϊκή σφραγίδα μάλιστα, αφού «Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας» θα έπαιρνε εννέα επικές υποψηφιότητες για όσκαρ – και θα τις έκανε όλες τους βραβεία.
Αν και επ’ ουδενί ένας δημιουργός άγνωστος στο έπος, το «1900» του από το 1976 ήταν ένας γιγάντιος σε διαστάσεις, διάρκεια και θεματική καμβάς, που ο Μπερτολούτσι χειρίστηκε με δεξιοτεχνία, τούτο ήταν ένα κολοσσιαίο στοίχημα. Βλέπεις στο «1900» δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν οι οικονομικές διαστάσεις ενός χρυσοποίκιλτου αυτοκράτορα, της πρώτης ταινίας (και) αμερικανικών κεφαλαίων που θα γυριζόταν στην Κίνα με πλήρη υποστήριξη στην παραγωγή. Η Δημοκρατία της κομμουνιστικής χώρας θα παραχωρούσε ακόμα και την Απαγορευμένη Πόλη. Η Κίνα θα παραχωρούσε επίσης μια από τις πιο ιστορικά ευαίσθητες ιστορίες της. Αυτήν του τελευταίου της αυτοκράτορα, προτού ο σοβιετικός Κόκκινος Στρατός τον εκθρονίσει το 1945 ως «παράπλευρο» γεγονός της επιχείρησης της Μαντσουρίας που ουσιαστικά έκλεισε τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο στο Ανατολικό Μέτωπο, όταν οι Σοβιετικοί επιτέθηκαν στην Ιαπωνία. Το 1950 που ξεκινά η ταινία, είναι επίσημα πια η περίοδος του Μάο στην εξουσία και ο έκπτωτος αυτοκράτορας πρόκειται να δικαστεί από το καθεστώς για εγκλήματα πολέμου.
Ο Μπερτολούτσι, πολιτικά αναθεωρητικός δομεί την ιστορία του μέσα από διαλεκτικά φλασμπακ. Ο Που-Γι έγινε αυτοκράτορας στα 3 του, το 1908, και μεγάλωσε μέσα στο τέλεια προστατευτικό κι απόκοσμο περιβάλλον του παλατιού. Ο Μπερτολούτσι σε μια παραγωγή τόσης ευμάρειας που να κάνει το ψηφιακό σινεμά να φαίνεται φθηνός εντυπωσιασμός, με την αρωγή του Βιτόριο Στοράρο στην φωτογραφία βέβαια, συνταίριαξε πράγματα που μόνο ο Λιν είχε καταφέρει: Το μεγαλοπρεπές έπος με τον χαρακτήρα, την γαλαζοαίματη πολυτέλεια με την φτωχικότητα της έκπτωσης, την αποφυγή εύκολης ιδεολογικής κριτικής αλλά και την δυνατότητα, μέσα από τον παραλληλισμό και την αναλογία που παρέχει το μοντάζ, να κουβεντιάσεις την Ιστορία σε παράλληλη τροχιά με το προσωπικό επεισόδιο.
Όχι τυχαία, «Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας» υμνήθηκε ολοκληρωτικά, κέρδισε άπειρα βραβεία (Όσκαρ, Σεζάρ, Ντονατέλο, BAFTA και πολλά ακόμα), τύπωσε στο μουσικό μας υποσυνείδητο την μουσική των Μπερν και Σακαμότο, έδωσε έναν αξεπέραστο ρόλο στον Τζον Λον αλλά και μια θαυμάσια αναβίωση στον Πίτερ Ο’ Τουλ και ολοκλήρωσε έναν κύκλο περισσότερων από 70 ετών που το Χόλιγουντ έφτιαχνε έργα αναλογικής (με διπλή έννοια) δόξας και σκηνοθετικού άθλου.
www.cinemagazine.gr/themata/arthro/the_last_emperor_bdau-130990411/
